Zeven verhinderde dominees

Nog maar net geland op Schiphol na een heerlijk weekje zon, werd ik benaderd door een lokale uitvaartondernemer. Ze had al zeven dominees had gesproken die allemaal verhinderd waren, op de dag waarop de uitvaart gewenst was. Of ik beschikbaar was? De datum paste in mijn agenda en ik had de daaropvolgende dagen ruimte om voor te bereiden. Tuurlijk was ik beschikbaar!

De volgende dag was ik bij de familie. Terwijl het lichaam van hun geliefde vrouw, moeder en oma nog in de kamer was, hadden wij een uitvoerig gesprek over haar leven. Wie ze was en welke rollen zij voor wie vervulde. Gaandeweg kwam ze in wat verteld werd voor mij tot leven. Er was openheid en vertrouwen. Mooie, warme verhalen. Maar ook emoties, het verdriet van het gemis. In onze gesprekken werd hartelijk gelachen én hartstochtelijk gehuild. De familie wilde dat in de afscheidsceremonie haar leven gevierd zou worden, waarbij ook recht werd gedaan aan het verdriet.

Voorlezen levensverhaal

Er volgde een wat korter gesprek om alle losse eindjes te verzamelen en de rest van de dagen was er intensief contact; over de inhoud van de ceremonie, muziek en over praktische details. De dag voor de uitvaart was ik opnieuw bij de familie, om het levensverhaal van hun vrouw en moeder voor te lezen. Heel intiem om het verhaal bij hen in huis te delen en opnieuw kwamen allerlei emoties voorbij. De familie vond het fijn om voorbereid te zijn op het verhaal; dat gaf ze rust. Ik voelde het vertrouwen van de familie, dat mij sterkte om de afscheidsceremonie te gaan leiden.

De dag van de uitvaart

Op de dag van de uitvaart was ik vroeg, maar de eerste bezoekers waren er al. De kerk raakte bomvol; met mensen en met bloemen. Na de kist kwam de familie binnen, intens verbonden in hun verdriet. Een lastige aanblik, maar toen ik de verdrietige kleinkinderen mocht helpen om kaarsjes aan te steken om hun oma in het licht te zetten, lukte het om kalm de leiding nemen.

Met prachtige muziek en warme woorden werd afscheid genomen van een geliefde vrouw. Ik leidde het geheel en vertelde haar levensverhaal. Haar echtgenoot en dochters leverden – ieder op hun eigen manier – een uiterst persoonlijke bijdrage.  Kleindochter Fleur speelde heel lief een liedje op haar blokfluit.

Na de ceremonie ging het hele gezelschap te voet naar de begraafplaats voor een laatste groet; een indrukwekkende stoet.

Het gaat te ver om alle gevoelens en emoties in deze blog te delen. Voor mij is de essentie dat het dankbaar werk is om zulke intense dagen zó dicht bij een familie te zijn en zoveel vertrouwen te mogen ervaren. Samen naar een mooi en waardig afscheid toewerken en dat zo goed mogelijk uitvoeren.

Waardevol

Ik vond het ongelofelijk waardevol om met deze warme familie een afscheid te mogen vormgeven en te ervaren hoe deze rol me past. Als kers op de taart werd ik genoemd in de bedankadvertentie in onze lokale krant én ontving ik een heel lief cadeau als hartverwarmende blijk van waardering.

Dank jullie wel, lieve familie; jullie waren voor mij ook een cadeau!